|
|
ชุมชนวัดเกต จากอดีตสู่ปัจจุบัน
กระแสแห่งการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่ง ไม่เว้นแต่การเปลี่ยนแปลงของสภาพสังคมและวัฒนธรรมตามสถานที่ต่าง
ๆ เช่นเดียวกับเมืองเชียงใหม่ในอดีตอย่าง “ชุมชนวัดเกต”
ตั้งแต่ปี 2417 บ้านวัดเกต มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า (บ้านต้า) เนื่องจากมีน้ำท่าไว้ให้ค้าขายทางเรือ
และอีกนัยหนึ่งคือ ย่านที่อยู่ริมฝั่งแม่น้ำปิง ฟากตะวันออก โดยมีวัดเกตเป็นศูนย์กลาง
ย่านนี้มีผู้อาศัยมายาวนาน ส่วนใหญ่แล้วเป็นคนเชื้อสายจีน ได้มาลงหลักปักฐานแต่งงานกับคนเมือง
บ้างก็เป็นเชื้อสายสิบสองปันนา ฝรั่ง ซิกข์ จีนฮ่อ พม่า และขมุ ซึ่งในขณะนั้น
เป็นแรงงานหลักในการทำไม้ของห้างบอร์เนียว
ในอดีตบริเวณนี้จึงเรียงรายไปด้วยเฮือนแป ซึ่งเป็นเรือนไม้สักหรือไม้เนื้อแข็ง
มุงด้วยกระเบื้องดินขอ (กระเบื้องดินเผาแผ่นบาง) โดยหน้าบ้านหันเข้าหาถนนเพื่อค้าขาย
และด้านหลังเป็นที่อยู่อาศัย และเปิดโล่งเพื่อรับสินค้าจากเรือนแพ มีการขนส่งโดยผ่านสะพานแม่น้ำปิง
ไปขายอีกฝั่งหนึ่งโดยพ่อค้าแผงลอยขายปลีก ซึ่งในตอนนั้นฝั่งตรงข้ามยังเป็นกาดย่อย
(เล็ก) ภายหลังมีคนมานั่งขายข้าวสารบริเวณโคนต้นลำไย แล้วจึงเริ่มมีการขยายตัวเอาของสดแห้งมาตั้งขาย
กลายเป็น “ตลาดต้นลำไย” ในปัจจุบัน
ปี พ.ศ. 2464 เมื่อความเจริญเริ่มหลั่งไหลเข้ามาความเจริญเริ่มพุ่งไปยังบริเวณสันป่าข่อยไปจนถึงบริเวณ
ถนนท่าแพ ในปัจจุบัน ย่านวัดเกต ที่เคยเจริญรุ่งเรืองด้านการค้าจึงค่อย
ๆ ซบเซาลง แต่อย่างไรก็ดี ย่านวัดเกตนั้นเรียกได้ว่าเป็นแหล่งที่เจริญรุ่งเรืองเป็นอันดับต้น
ๆ ของเมืองเชียงใหม่ รวมทั้งยังเต็มไปด้วยสถานที่สำคัญ ๆ ต่าง ๆ ที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์และทำนุบำรุงเพื่อไม่ให้เสื่อมไปตามกาลเวลา
อย่างเช่น วัดเกต, โบสถ์คริสตจักรที่ 1, สะพานจันทร์สมอนุสรณ์ และอื่น
ๆ อีกมากมาย ซึ่งในปัจจุบันวัดเกตการามยังได้มีพิพิธภัณฑ์ ที่เรียกชื่อว่า
“พิพิธภัณฑ์วัดเกตการาม” ซึ่งเป็นที่รวบรวมสะสมของเก่า ร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ของชุมชนวัดเกตในอดีต
โดยที่ผู้มาเยือนไม่ควรพลาดที่จะแวะเข้าชม
|
|
